مرغک تشنه لب پس از پرواز
میرود تا که آب نوشد باز
هر کجا یافت جوی یا رودی
بکنارش همی شود دمساز
سر فرو میبرد به آب و از آن
نوش جان میکند بقدر نیاز
پس از آن رو بسوی خالق خویش
کرده و شکر میکند آغاز
میچکد قطرهای ز منقارش
چون دهانش به شکر گردد باز
این نشان صفا و عشق و وفاست
ورنه کی رود را به قطره نیاز!